اشکستان

بسیج شجره طیبه ست که در خاک جبهه روئیده است
بسیجی، سلام بر تو
که مروارید خاطرات همیشه زنده
شهامت و استواری را در صدف جانت پرورانده ای
عشق الهیت را ،قلب آسمانیت را  می ستایم 
هفته بسیج بر بسیجیان همیشه بیدار مبارک

.............................................

 

ببخشید خانم! خیابون شهدا همین‏جاست؟

شهدا ... !؟ نمى‏دونم، فکر نکنم!

ببخشید آقا پسر خیا ...

معذرت مى‏خوام ... دیرم شده ... قرار دارم .

آقا ... ببخشید ، آقا خیابون شهدا همین‏جاست؟

شهدا؟! راستش من چندسالى نیست این‏جام . بعید مى‏دونم همین باشه!

ممنون!

محسن گیج‏شده بود . همه چیز عوض شده . انگار که یک قرن از آن سال‏ها که در این شهر بودند، مى‏گذرد . آدم‏ها! حتى آدم‏هاى این شهر هم عوض شده‏اند، آدم‏هاى این خیابان! توى فکر و خیال بود که هوار یک پسر جوان او را به خودش آورد .

هى آقا مگه کورى؟ پاى منو له کردى .

محسن نگاهش به پسر که موهاى وزوز روغن‏خورده داشت، افتاد . نتوانست تشخیص دهد چیزى که پسرک پوشیده، تى‏شرت است‏ یا زیرپیراهن . به طرز مسخره‏اى تنگ و چسبناک بود . بازوهاى درشت و استخوانى پسر را که از زیر نیم وجب آستین رویش مى‏دیدى، ترس برت مى‏داشت و شلوارى که دلت مى‏خواست‏بدانى چند ساعت‏براى پوشیدنش وقت صرف کرده و اصلا با این تنگى چطور با آن قدم برداشته!؟ رد بازوهاى استخوانى پسر را که گرفته به انگشتانى باریک و سفید با ناخن‏هاى بلند که لاک مشکى خورده بود و یک انگشتر نقره با نقش جمجمه رسید که به سختى توى انگشت‏هاى درشت پسرک قفل شده بود . با خودش فکر کرد که چه چیزى مى‏تواند این دست‏هاى قفل شده را از هم باز کند؟ نگاهش که به چهره‏ى دخترک افتاد، یک آن، جاخورد .

اما نه ... درست دیده بود . شبیه‏ترین چهره به نقش ابلیس که دیشب توى تئاتر دیده بود . خط چشم درشت مشکى که یک بند انگشت از انتهاى چشم‏ها بیرون زده بود، با سایه‏اى بنفش که هولناکى چشمش را دو برابر کرده بود و لب‏هایى که زیر آوار رژلب مشکى دخترک داشت‏خفه مى‏شد . نگاهش که به لباسش خورد، دیگر نخواست آن‏جا بماند . عذرخواهى کرد و به سرعت از آن‏ها دور شد .

مغازه‏ها همه طور دیگرى شده بودند . ویترین‏هاى پرزرق و برق با دالان‏هاى تاریک و کوچک . یک دسته دختر با صورت‏هاى آرایش کرده از روبرو رد مى‏شوند . صداى خنده‏هایشان را از بیست قدمى مى‏توانستى بشنوى . از کنارش که رد شدند، بوى تند ادکلان‏هاى آمریکایى‏شان مى‏خواست‏خفه‏اش کند . به راهش ادامه داد . کم کم داشت‏به این صحنه‏ها عادت مى‏کرد . دستهاى به هم قفل شده، دسته‏هاى دختران یا پسران جوانى که تشخیص باهم یا بى‏هم بودنشان دشوار بود .

به پاساژ که رسید، دهانش بازماند . همه چیز چقدر زود اتفاق افتاده بود . چندین سال پیش اصلا اثرى از این ساختمان‏هاى شیک و بلند نبود، اما حالا چند قدمى به طرف پاساژ برداشت، ترجیح داد برگردد . بوى تند سیگارهاى خارجى که با ادکلان‏ها و مواد آرایشى مخلوط شده بود، حالش را بد مى‏کرد . دیگر خودش هم داشت مطمئن مى‏شد که اشتباه آمده . دلش مى‏خواست هرچه زودتر از آن‏جا دور شود .
تا بلوار راه چندانى نبود، اما تحمل یک قدم دیگر در این خیابان برایش دشوار بود . دلش گرفت . یاد خیابان شهدا افتاد . چه ساده و بى ریا بود . چقدر قدم زدن در آن را دوست داشت .

به زحمت از لابه لاى موتورها، ماشین‏هایى که مثل اسب رم کرده مى‏تاختند، گذشت تا به آن‏طرف خیابان رسید . دلش مى‏خواست جلو اولین تاکسى را بگیرد تا یک ‏راست‏به هتل برساندش . پیکان سفید مدل هشتاد قبل از بقیه پیداش شد . محسن نفس راحتى کشید و سریع برایش دست تکان داد .

•بلوار!

ماشین چندقدم جلوتر ترمز کرد . سهراب به طرف ماشین رفت . صداى موسیقى تکنو تمام محوطه را پرکرده بود . ماشین آرام آرام جلو رفت . محسن سرجایش ایستاد . تازه متوجه دخترک جوانى که چند متر جلوتر از او قدم برمى‏داشت‏ شد و راننده‏ى جوان که هماهنگ با قدم‏هاى او ماشین را به جلو مى‏راند و از داخل ماشین چیزهایى مى‏گفت .
محسن سرش را برگرداند . چند ماشین با سرعت از مقابلش رد شدند;

 •بلوار؟ 

 •بلوار؟ 

 •مستقیم ...

نگاهش را دوباره به سمت پیکان مدل هشتاد کشاند . هنوز در همان حال بود . فقط چند متر جلوتر ... چند قدم به طرفش برداشت . نگاهش را به راننده‏ى جوان انداخت . موهاى وزوز آغشته به روغن با پیراهن چسبناک که ... محسن دیگر داشت‏حالش به‏هم مى‏خورد . احساس کرد چقدر هواى این‏جا آلوده است . چقدر تهوع آور است . جلو اولین تاکسى را گرفت

 • دربست!

توى ماشین که نشست ‏یک نفس عمیق کشید . صداى اصفهانى فضاى ماشین را پر کرده بود:

زین‏گونه‏ام که در غم غربت‏ شکیب نیست

گر سر کنم شکایت هجران، غریب نیست

دلش مى‏خواست زانوهایش را بغل بگیرد و یک دل سیر گریه کند .

کاش این‏جا هم مثل خیابان شهدا بود . کاش آن آدم‏ها این‏جا بودند . حتى از بچه‏هاى مسجد هم خبرى نیست . تاکسى آرام آرام مى‏رفت و محسن گوشه و کنار خیابان را به دنبال لااقل یک نگاه آشنا مى‏گشت . از جایش پرید! حس کرد چیز آشنایى به چشمش خورده . برگشت و به عقب نگاه کرد . یک بار دیگر به تابلو خیره شد . « بیمه ایران شعبه ... (شهداء سابق) » ماشین آرام آرام به جلو مى‏رفت و محسن همین‏طور مات و مبهوت به نام شهدا که دورتر دورتر مى‏شد، چشم دوخته بود . صداى اصفهانى توى فضا پیچید .

گـم‏گشتـه‏ى دیـار محبـت کجــــــا رود

نام حبیب هست و نشان حبیب نیست ...